Φιλοσοζήν

Κατά τους τελευταίους αιώνες, η τεχνολογία άλλαξε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε και συναναστρεφόμαστε. Κάθε νέα τεχνολογία (από το τυπογραφικό πιεστήριο έως το Διαδίκτυο) επέφερε και μια κοινωνική αλλαγή. Ζούμε, μάλιστα, μια από αυτές, η οποία ξεκίνησε το 1962 από την ιδέα να συνδεθούν μεταξύ τους δύο ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Σήμερα, σχεδόν τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι είναι συνδεδεμένοι μέσω του Διαδικτύου.  Τα οφέλη του είναι εμφανή γύρω μας. Πολλοί, μάλιστα, θεωρούν το Διαδίκτυο ως καθημερινή τους ανάγκη - υψηλότερη από το αυτοκίνητο, την τηλεόραση ακόμη και από το καθημερινό τους ντους!  Photo Credit: klausness via Compfight cc Οι κίνδυνοι, όμως, είναι σαφώς πιο δύσκολο να εντοπιστούν και να γίνουν κατανοητοί. Οι περισσότεροι θα συμφωνήσουμε πως οι μεγαλύτεροι από αυτούς είναι ο μαζικός "βομβαρδισμός" μας από πληθώρα πληροφοριών την οποία αδυνατούμε να διαχειριστούμε ή και να κατανοήσουμε, η έκθεσή μας και η ασφάλεια της προσωπικής μας ζωής,

Είχα την τύχη και την χαρά να γνωρίσω την Cathy Haynes πρόσφατα στο Λονδίνο, στο πλαίσιο παρακολούθησης μαθήματος για την ανάπτυξη της δημιουργικότητας στο "The School of Life". Μια γλυκύτατη και ευφυέστατη παρουσία, που έχει την ικανότητα να σε εμπνέει με το "Welcome" που σου απευθύνει καθώς εισέρχεσαι στην αίθουσα. Κατά την διάρκεια του αμφίδρομου μαθήματός της, η Cathy κατάφερε να με κάνει να ενστερνιστώ θεωρίες ζωής που -σε έναν βαθμό- ίσως και να "σνόμπαρα", να "απενοχοποιήσω" συνήθειες και στάσεις ζωής που απέφευγα γιατί πίστευα πως ήταν χαρακτηριστικά του "καλού παιδιού", του "αφοσιωμένου πατέρα και συζύγου", του "συνεπή και επαγγελματία εργαζόμενου". Πάνω απ' όλα, όμως, Η Cathy με έπεισε να κάνω, όσο το δυνατόν συχνότερα, ένα διάλειμμα μέσα την πολυάσχολη ενήλικη ζωή μου. Να μένω αδρανής, να βαριέμαι... Ναι!! Και τότε μου ήρθε στο νου μια εικόνα των παιδικών μου χρόνων: με θυμήθηκα μεσημέρι κ

Αυτή είναι η ιστορία αγάπης μεταξύ δύο (φαινομενικά) αντίθετων χαρακτήρων, που ζουν στο μονοδιάστατο σύμπαν με το όνομα "Lineland", όπου οι άντρες είναι ευθείες γραμμές και οι γυναίκες είναι τελείες. Μια ευθεία γραμμή είναι απελπιστικά ερωτευμένη με μια τελεία, η οποία όμως έχει μάτια μόνο για μια απεριποίητη μουτζούρα και έτσι αποφασίζει να κάνει τα πάντα για να την κατακτήσει.    Προς τούτο, η γραμμή αποφασίζει να μάθει να διαχειρίζεται και να εκφράζει τις μυριάδες των σχημάτων που είναι δυνατόν να σχεδιάσει. Για μήνες εξασκείται στα κρυφά και γρήγορα καταφέρνει να φτιάξει τρίγωνα, τετράγωνα, εξάγωνα, παραλληλόγραμμα, ρομβοειδή, πολύεδρα, παραλληλεπίπεδα και χιλιάδες άλλα σχήματα ακόμη πιο περίπλοκα, όπως ελλειπτικά σχήματα, κύκλους και σύνθετες καμπύλες. Τότε, η τελεία συνειδητοποιεί ότι έχει κάνει λάθος: η μουντζούρα δεν αντιπροσώπευε την ελευθερία και την χαρά, όπως αρχικά πίστευε, αλλά το χάος και την οκνηρία. Έτσι, καταφεύγει στην γραμμή έχοντας συνειδητοποιήσ

Τον τελευταίο καιρό δύο λέξεις κυριάρχησαν στις εγχώριες συζητήσεις αλλά και στον εγχώριο τύπο: "διαφωνία" και "σύγκρουση".   Διαβάζοντας το άρθρο του  Joshua Freedman , "The Myth of Winning", το βρήκα περισσότερο επίκαιρο από ποτέ, καθώς φαίνεται να περιγράφει την ιστορία της χώρας μας, καθώς αυτή  εξελίσσεται. Παράλληλα, όμως, μπορεί εύκολα να περιγράφει και την δική μας προσωπική ιστορία, των χαρακτήρων και των συμπεριφορών μας. Ομολογώ πως κάπου πίσω από τις λέξεις, είδα κι εμένα, κι εσένα, κι εμάς... Και ίσως αποτελέσει το εφαλτήριο της προσπάθειάς μας να διαφωνούμε λιγότερο, περιορίζοντας όσα μας φέρνουν αντίθετους και εστιάζοντας περισσότερο σε όσα μας ενώνουν και μας ωθούν σε αμοιβαίες αποδεκτές λύσεις. Γιατί μόνον τότε βγαίνουμε όλοι κερδισμένοι. Παρακάτω παρατίθεται η μετάφραση του εν λόγω άρθρου ενώ διατίθεται ολόκληρο στα αγγλικά, εδώ .  ----- Photo Credit: dѧvid via Compfight cc Διαφωνούμε. Κι έπειτα ο ένας διασύρει τον

"Μην μισείτε τον εαυτό σας που επιθυμεί να είναι όμορφος. Οι εμφανίσιμοι άνθρωποι, άλλωστε, τυγχάνουν ευνοϊκότερης μεταχείρισης από αγνώστους, εργοδότες ακόμη και από τις ίδιες τους τις μητέρες. Οι θελκτικοί  χαίρουν κοινωνικών και οικονομικών οφελών στην ζωή τους, από ρομαντικότερες προτάσεις έως ελαφρύτερες ποινές στα ποινικά δικαστήρια. Οι υπόλοιποι οικτίρουν τα προνόμια της ομορφιάς γιατί ποτέ δεν καταφέρνουν να γίνουν μέλη του club των γόηδων.  Ή μήπως όχι; Στην ουσία δεν είμαστε ούτε στο ελάχιστο αντικειμενικοί όσον αφορά την εμφάνισή μας. Σε αντίθεση με τους άλλους, οι οποίοι βλέπουν την συνολική μας εικόνα, όταν  κοιταζόμαστε  οι ίδιοι στον καθρέφτη εστιάζουμε κυρίως στις ατέλειές μας. Αυτό το καρούμπαλο στην μύτη της φίλης σου; Είναι το σήμα κατατεθέν της! Της προσδίδει χαρακτήρα! Αλλά και σε εσένα, επίσης, αυτό το πράγμα στην μύτη σου σε παραμορφώνει λίγο. Η άποψή μας για την εμφάνισή μας κρύβει μια κάποια ιδιοτροπία: μπορεί να αισθανόμαστε ως οι ομορφότεροι την μια

Συχνά έχω διαπιστώσει πως αυτό που στο μυαλό μας μοιάζει τρομακτικό μπορεί στην ουσία να μας απελευθερώνει. Ένα από τα πράγματα που μπορεί να μας τρομοκρατεί είναι το να κάνουμε λάθος. Το λάθος, επί τω πλείστον, δεν θεωρείται από τους γύρω μας ως μια απλή ανθρώπινη αδυναμία, αλλά ως στοιχείο μη συμβατό με τον τόσο, ουτοπικά, τέλειο δυτικό πολιτισμό μας.  Ήδη από το σχολείο καλούμαστε να λειτουργούμε εντός ενός συστήματος που έχει δομηθεί με απώτερο στόχο να πράττουμε το σωστό: να δίνουμε τις σωστές απαντήσεις, να έχουμε μια σωστή άποψη, να γράφουμε με τον σωστό τρόπο, κ.α. Πολλές, φορές, μάλιστα συγχέεται το σωστό με το - κοινωνικά ή πολιτισμικά - ορθό! Όλοι στο ίδιο κονσερβοκούτι, όλοι σαρδέλες. Και κάπως έτσι "δολοφονούμε" την δημιουργικότητά μας (με συνεργούς ή όχι). Κι όταν κληθούμε, ή οι ίδιοι επιθυμήσουμε, να δράσουμε δημιουργικά, δεν καταφέρνουμε τίποτα παραπάνω από το να δράσουμε σωστά. Κι αυτός είναι ο πνευματικός μας "θάνατος".   Κι όμως, χάρ