Φιλοσοζήν

Η μικρή μήκους ταινία με τίτλο "Μαμά" (어머니), πραγματεύεται τις ισορροπίες και τις συνεργασίες μεταξύ των μελών μιας οικογένειας, την ενσυναίσθηση αλλά και το πως τα συναισθήματά μας μπορούν, κάποιες φορές, να μας καταβάλουν.  Αποτελεί βραβευμένη δημιουργία του Studio Kokorosh , και συγκεκριμένα μας ομάδας τριτοετών φοιτητών του Sheridan College Animation του Οντάριο.  Πηγή:  http://thekidshouldseethis.com/

Η φιλόσοφος Martha Nussbaum , έδινε πάντα μεγάλη σημασία στους μύθους και τις ιστορίες, παρά την κοινή αντίληψη ότι ο φιλόσοφος είναι απλά ένας αφηρημένα σκεπτόμενος άνθρωπος. Ο λόγος, όπως πρωτοείπε η ίδια σε μια συνέντευξή της το 1988 στον Bill Moyers , είναι πως η φιλοσοφία πρέπει να πάψει να απολαμβάνει την αφηρημένη υψηλή θέση που της αποδίδεται από την ανθρωπότητα εν γένει και να αφουγκραστεί τον καθημερινό λόγο των ανθρώπων όταν συνομιλούν  μεταξύ τους και την θεματολογία που περισσότερο τους αγγίζει και τους απασχολεί. Ένας πολύ καλός τρόπος για να το πετύχει αυτό ένας φιλόσοφος, είναι να ακούει ιστορίες. Έχοντας στον νου την διαχρονική σοφία των ελληνικών μύθων και τραγωδιών, ειδικότερα της "Εκάβης" του Ευριπίδη, η Nussbaum στοχάζεται την φύση του καλού ανθρώπου, που οφείλει να αποδεχθεί τις βασικές ανασφάλειες της ύπαρξής του και να ενστερνιστεί την αβεβαιότητα. Η ίδια αναφέρει: Το να είσαι ένας καλός άνθρωπος σημαίνει πως υιοθετείς μια ανοιχτή προσέγγιση

Θυμηθείτε τα δυσκολότερα διλήμματα που έχουν παρουσιαστεί στην ζωή σας και τις επιλογές που τελικά κάνατε. Το πιο πιθανόν είναι ότι οι δυσκολότερες επιλογές που κληθήκατε να πάρετε αφορούσαν άκρως σοβαρά θέματα, με ειδικό βάρος για εσάς, τις οικογένειές σας ή, ακόμη, και την κοινωνία στην οποία ζείτε και, ενδεχομένως, να αποτελούσαν ορόσημο για την παρούσα ή και την μελλοντική σας ζωή.  Οι δυσκολότερες αποφάσεις μας προκαλούν άγχος, φόβο, ενώ μπορεί να έχουν και επιπτώσεις στο σώμα μας και στις συνήθειές μας.  Η φιλόσοφος Ruth Chang   υποστηρίζει πως έχουμε την λάθος αντίληψη για αυτές τις "δύσκολες επιλογές" και μας δίνει μια νέα οπτική επί του θέματος, σύμφωνα με την οποία οι δύσκολες επιλογές δεν πρέπει να θεωρούνται κατάρα, αλλά θεόσταλτες ευκαιρίες για να αναδείξουμε τον εαυτό εκείνο που πραγματικά είμαστε.   Σκεφτείτε μια δύσκολη επιλογή που θα πρέπει να κάνετε στο κοντινό μέλλον. Μπορεί να αφορά στην επιλογή μεταξύ δύο επαγγελματικών καριέρων - καλλιτέχνης ή

Το τέλος των καλοκαιρινών διακοπών μας βρίσκει, συνήθως, να αποχαιρετάμε και αγαπημένα πρόσωπα με τα οποία σμίγουμε για λίγο, ώστε να μοιραστούμε λίγο παραπάνω χρόνο από αυτόν που μοιραζόμαστε υπό καθημερινές συνθήκες στις πόλεις μας κατά την διάρκεια του υπόλοιπου χρόνου.  Τέτοιες περιόδους, συνειδητοποιούμε, ίσως, και το πόσο ουσιαστικά μας λείπουν τον υπόλοιπο καιρό. Τυγχάνει, επίσης, να συνειδητοποιούμε περισσότερα πράγματα για τις μεταξύ μας σχέσεις υπό συνθήκες χαλάρωσης και γαλήνης.   Ο αποχωρισμός; Συχνά βαρύς.  Κι αν κάτι ήθελα να κρατήσω από τον αποχαιρετισμό μου με τα αγαπημένα μου πρόσωπα φέτος το καλοκαίρι, ήταν η τελευταία του καλοκαιριού η αγκαλιά. Η βαθιά, η αληθινή, η στο "εδώ και τώρα"! Κι αν κάτι πρέπει να "διδαχθώ", είναι να εκτιμώ περισσότερο και ουσιαστικότερα, την παρουσία αυτών των αγαπημένων ανθρώπων που έχω συντροφιά στην καθημερινότητά μου. Η Virginia Satir , η αποκαλούμενη και ως "μητέρα της οικογενειακής θεραπείας",

Ο Wayne Dyer , Αμερικανός συγγραφέας, ομιλητής καθηγητής αυτοβελτίωσης, απεβίωσε στις 29 Αυγούστου 2015. Πρόσφατα διάβασα την παρακάτω ιστορία, την οποία μετέφρασα και σας την μεταφέρω παρακάτω, καθώς μας υπενθυμίζει πως, στην ζωή μας, εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε τα συναισθήματα που ορίζουν τόσο εμάς όσο και τις συμπεριφορές μας προς τους άλλους:  Σε μια από τις ομιλίες μου αποφάσισα να πάρω μαζί μου στην σκηνή και ένα πορτοκάλι. Ξεκίνησα να συζητώ με έναν έξυπνο νεαρό, δώδεκα χρονών περίπου, που καθόταν στην μπροστινή σειρά του κοινού. - Εάν έστυβα αυτό το πορτοκάλι όσο πιο δυνατά μπορούσα, τι θα έβγαινε από μέσα; τον ρώτησα.   Με κοίταξε σαν να με θεωρούσε ολίγον τρελό και μου απάντησε:  - Χυμός φυσικά. - Νομίζεις πως θα μπορούσε να βγει από μέσα του χυμός μήλου; - Όχι, είπε γελώντας.  - Χυμός γκρέιπφρουτ; - Όχι - Τι θα βγει από μέσα; - Χυμός από πορτοκάλι βέβαια! - Γιατί; Γιατί όταν στύβουμε ένα πορτοκάλι βγαίνει χυμός από πορτοκάλι; Ίσως και να εξοργίστηκε

Ένα βράδυ ένας γέρος ινδιάνος της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό  του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων και του είπε: - Γιε μου, η μάχη γίνεται ανάμεσα σε δυο λύκους που έχουμε όλοι μέσα μας. Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η ενοχή, η προσβολή, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ. Ο άλλος είναι το Καλό. Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,  η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία. Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του: - Και ποιος λύκος νικάει; Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά: - Αυτός που ταΐζεις.

Τα δυσάρεστα νέα είναι πως, η πιθανότητα να πεθάνουμε είναι 100%. Βάσει στατιστικής, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα δολοφονηθούμε, δεν θα μας πατήσει λεωφορείο και δεν θα φαγωθούμε από καρχαρία, καθώς μόνον το 7% των ανθρώπων του ανεπτυγμένου κόσμου πεθαίνουν ετησίως από τα προαναφερθέντα αίτια. Το πιο πιθανόν ,επίσης, είναι πως δεν θα πεθάνουμε γρήγορα, απροειδοποίητα και στον ύπνο μας όπως, ίσως, πολλοί ελπίζουν, αλλά από μια χρόνια πάθηση του ανεπτυγμένου κόσμου.   Photo Credit: ahsan.amin (Work Work And Work) via Compfight cc Το παρακάτω σύντομο βίντεο, έχει ως στόχο, τρομάζοντάς μας - με την "καλή έννοια" - να μας υπενθυμίσει πόσο πολύτιμη είναι η κάθε ημέρα μας. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το πότε, το πού και το πώς θα πεθάνουμε, ας φροντίσουμε να ζούμε έντονα, με πάθος και σεβασμό, να χτίζουμε ευτυχισμένες σχέσεις με τους γύρω μας, να είμαστε χρήσιμοι και ευγενικοί με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μας, να αναγνωρίζουμε τα πραγματικά και ουσιώδη ταλέντα μας κ

Πολλά έχουν γραφτεί, ανά τους αιώνες, σχετικά με το πόσο πενιχρή είναι η αποφασιστικότητά μας όταν πρόκειται για αλλαγές στις συνήθειες και τις επιθυμίες μας, ειδικότερα όταν οι αλλαγές αυτές παίρνουν χρόνο για να επιτευχθούν. Αργά ή γρήγορα η προσήλωση στον στόχο μας φθείρει, o ίδιος ο στόχος μας αποδυναμώνεται και οι παλιές συνήθειες επανέρχονται. Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί πως μπορεί κάποιος να θέλει να σταματήσει το κάπνισμα αλλά να συνεχίζει να καπνίζει; Ή να επιθυμεί να τρέφεται υγιεινά αλλά να ενδίδει στους πειρασμούς του "βρόμικου" φαγητού; Ή να επιδιώκει να γίνει καλύτερος άνθρωπος αλλά να πιάνει συχνά τον εαυτό του να είναι οξύθυμος; Ο Jonathan Haidt , κοινωνικός ψυχολόγος στο NYU-Stern School of Business, στο βιβλίο του " The Happiness Hypothesis: Putting Ancient Wisdom to the Test of Modern Science ", αναλύει σειρά "Μεγάλων Ιδεών" περί ευτυχίας που ενστερνίστηκαν μεγάλοι σοφοί του παρελθόντος - ο Πλάτωνας, ο Βούδας, ο Ιησούς κ.α. - και τι

Πρωταρχικός σκοπός της μυθολογίας ήταν πάντα η δημιουργία "συμβόλων" που συνέβαλαν στην πρόοδο του ανθρώπινου πνεύματος, υποστήριζε ο Joseph Campbell  (1904-1987),  μυθολόγος, συγγραφέας και λέκτορας. Το αρχέτυπο σύμβολο των μυθικών ηρώων, πέρα από τις συγκινήσεις που προσέφερε (και ακόμη προσφέρει) στις καρδιές γενεών επί γενεών, σε κάθε γωνιά του κόσμου, έχει πάντα κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη του πολιτισμού, λειτουργώντας για το κοινό συμφέρον (γλιτώνοντας τους λαούς από τέρατα, κατάρες ή εισβολείς). Από την Αρχαία Ελλάδα έως τα κινηματογραφικά στούντιο του Χόλιγουντ, είναι αμέτρητες οι μορφές και άπειρα τα κατορθώματα του ήρωα. Αν μελετήσουμε, όμως, προσεκτικά τους ήρωες αυτούς, αρχαίων και νεότερων μύθων, θα διαπιστώσουμε πως είναι όλοι παραλλαγές του ίδιου ήρωα, ενός και μοναδικού.  Στο βιβλίο του " Ο Ήρωας με τα Χίλια Πρόσωπα ", ο Joseph Campbell αναφέρεται στον κύκλο του μονόμυθου, το "ταξίδι του ήρωα", το οποίο, όπως υποστηρίζει, ακολουθεί έν

Είχα καιρό να ανέβω και να περπατήσω στον Υμηττό. Λίγο ο χειμώνας, που ήταν πιο βαρύς από συνήθως στα μέρη μας, και λίγο οι συνεχείς  ιώσεις, με κράτησαν μακριά από αυτήν την (πρόσφατη) συνήθειά μου.  Ξύπνησα επιζητώντας μια βόλτα στην φύση. Τόσο το σώμα, όσο και η ψυχή, ζητούσαν λίγη ανάσα, φρέσκια, καθαρή. Η ματιά και η καρδιά, ζητούσε την ουσία του αυθεντικού και όχι την ψευδαίσθηση του (φαινομενικά) τέλειου.  Photo Credit: Vassilis Karamaounas Ο άνθρωπος είναι προορισμένος από την φύση να βρίσκεται σε κίνηση, να αναπνέει το οξυγόνο καθάριο, να εμπνέεται από τα χρώματά της και να βρίσκει καταφύγιο και ηρεμία ανάμεσα στα θαύματά της (άλλωστε ένα από αυτά είναι και ο ίδιος). Πόσο λησμονούμε την σχέση μας αυτή με την φύση και πόση παρηγοριά, μα και "θεραπεία", μπορεί να μας προσφέρει η επιστροφή σε αυτή έστω και για λίγο μέσα στην καθημερινότητά μας.  Βάλσαμο για τους "πόνους" της καρδιάς και της ψυχής αλλά και την "καταδίκη" του σώμα

Κατά τους τελευταίους αιώνες, η τεχνολογία άλλαξε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε και συναναστρεφόμαστε. Κάθε νέα τεχνολογία (από το τυπογραφικό πιεστήριο έως το Διαδίκτυο) επέφερε και μια κοινωνική αλλαγή. Ζούμε, μάλιστα, μια από αυτές, η οποία ξεκίνησε το 1962 από την ιδέα να συνδεθούν μεταξύ τους δύο ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Σήμερα, σχεδόν τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι είναι συνδεδεμένοι μέσω του Διαδικτύου.  Τα οφέλη του είναι εμφανή γύρω μας. Πολλοί, μάλιστα, θεωρούν το Διαδίκτυο ως καθημερινή τους ανάγκη - υψηλότερη από το αυτοκίνητο, την τηλεόραση ακόμη και από το καθημερινό τους ντους!  Photo Credit: klausness via Compfight cc Οι κίνδυνοι, όμως, είναι σαφώς πιο δύσκολο να εντοπιστούν και να γίνουν κατανοητοί. Οι περισσότεροι θα συμφωνήσουμε πως οι μεγαλύτεροι από αυτούς είναι ο μαζικός "βομβαρδισμός" μας από πληθώρα πληροφοριών την οποία αδυνατούμε να διαχειριστούμε ή και να κατανοήσουμε, η έκθεσή μας και η ασφάλεια της προσωπικής μας ζωής,

Είχα την τύχη και την χαρά να γνωρίσω την Cathy Haynes πρόσφατα στο Λονδίνο, στο πλαίσιο παρακολούθησης μαθήματος για την ανάπτυξη της δημιουργικότητας στο "The School of Life". Μια γλυκύτατη και ευφυέστατη παρουσία, που έχει την ικανότητα να σε εμπνέει με το "Welcome" που σου απευθύνει καθώς εισέρχεσαι στην αίθουσα. Κατά την διάρκεια του αμφίδρομου μαθήματός της, η Cathy κατάφερε να με κάνει να ενστερνιστώ θεωρίες ζωής που -σε έναν βαθμό- ίσως και να "σνόμπαρα", να "απενοχοποιήσω" συνήθειες και στάσεις ζωής που απέφευγα γιατί πίστευα πως ήταν χαρακτηριστικά του "καλού παιδιού", του "αφοσιωμένου πατέρα και συζύγου", του "συνεπή και επαγγελματία εργαζόμενου". Πάνω απ' όλα, όμως, Η Cathy με έπεισε να κάνω, όσο το δυνατόν συχνότερα, ένα διάλειμμα μέσα την πολυάσχολη ενήλικη ζωή μου. Να μένω αδρανής, να βαριέμαι... Ναι!! Και τότε μου ήρθε στο νου μια εικόνα των παιδικών μου χρόνων: με θυμήθηκα μεσημέρι κ