Λάο Τσε: Η παρηγοριά της φύσης
Είχα καιρό να ανέβω και να περπατήσω στον Υμηττό. Λίγο ο χειμώνας, που ήταν πιο βαρύς από συνήθως στα μέρη μας, και λίγο οι συνεχείς ιώσεις, με κράτησαν μακριά από αυτήν την (πρόσφατη) συνήθειά μου. Ξύπνησα επιζητώντας μια βόλτα στην φύση. Τόσο το σώμα, όσο και η ψυχή, ζητούσαν λίγη ανάσα, φρέσκια, καθαρή. Η ματιά και η καρδιά, ζητούσε την ουσία του αυθεντικού και όχι την ψευδαίσθηση του (φαινομενικά) τέλειου. Photo Credit: Vassilis Karamaounas Ο άνθρωπος είναι προορισμένος από την φύση να βρίσκεται σε κίνηση, να αναπνέει το οξυγόνο καθάριο, να εμπνέεται από τα χρώματά της και να βρίσκει καταφύγιο και ηρεμία ανάμεσα στα θαύματά της (άλλωστε ένα από αυτά είναι και ο ίδιος). Πόσο λησμονούμε την σχέση μας αυτή με την φύση και πόση παρηγοριά, μα και "θεραπεία", μπορεί να μας προσφέρει η επιστροφή σε αυτή έστω και για λίγο μέσα στην καθημερινότητά μας. Βάλσαμο για τους "πόνους" της καρδιάς και της ψυχής αλλά και την "καταδίκη" του σώμα